Przewlekła obturacyjna choroba płuc — charakterystyka choroby

Jej najbardziej charakterystyczną cechą jest ciężko odwracalne zmniejszenie przepływu powietrza przez drogi oddechowe, które najczęściej zaobserwować możemy u pacjentów po 40. roku życia, cierpiących na rozedmę płuc lub obturacyjne zapalenie oskrzeli. Jej objawów nie możemy lekceważyć, ponieważ jeśli utrzymuje się przez dłuższy czas, powoduje nieodwracalne zniszczenia w naszym organizmie.

Pomimo tego, że przewlekła obturacyjna choroba płuc rozpoczyna się w płucach, gdzie jej skutki są odwracalne, to konsekwencje dotykają również inne narządy. Najczęściej wskazywanym czynnikiem narażającym na zachorowanie jest czynne lub bierne palenie papierosów. Choroba występuje wtedy jako odpowiedź obronna naszego organizmu.

Co ważne, przez wiele lat możemy nie być świadomi tego, że choroba powoduje spustoszenie w naszym organizmie. Do lekarza trafiamy zazwyczaj z powodu duszności, co wskazuje na zaawansowanie choroby. Niestety, jest to oznaka również tego, że nasze płuca mają już ponad połowę mniej rezerw oddechowych. Pierwszym z objawów, który powinien nas zaniepokoić, jest poranny kaszel, który pojawia się i utrzymuje bez związku z jakimkolwiek przeziębieniem. Z biegiem czasu dołączają do niego inne objawy, takie jak duszności oraz zmęczenie podczas wykonywania czynności, które związane są z wysiłkiem fizycznym. Zaawansowana choroba to duszności nawet w momencie czynności, które nie są ciężkie. Najczęściej w godzinach porannych. Osoba chora może również wykrztuszać białą lepką wydzielinę. Każde przebyte podczas choroby przeziębienie, zapalenie lub zakażenie układu oddechowego zdecydowanie zaostrza objawy przewlekłego obturacyjnego zapalenia płuc.

Aby wszystkie nasze tkanki mogły właściwie funkcjonować, niezbędne jest utrzymanie równowagi wodno-elektrolitowej w organizmie. W efekcie wszystkie płyny ustrojowe, które znajdują się w organizmie, są elektrycznie obojętne. Oznacza to, że suma stężeń jonów dodatnich jest taka sama jak jonów ujemnych.